یکی از پدیده های شاخص عرصة ادبیات پس از انقلاب اسلامی 57 ایران، پدید? «عمومی شدن نویسندگی زنان» است. به ویژه، در مقطع سال های 78 تا 85 که اهدای جوایز ادبی در ایران رایج شد، شمار قابل توجهی از نویسندگان زن، این جایزه ها را به خود اختصاص دادند. عنصری که آثار این نویسندگان زن جایزه بُرده (برگزیده) را به هم پیوند می دهد، حساسیت و تمرکز ویژه آن نسبت به مقول? زندگی روزمره است. به ویژه در آثار این نویسندگان، چالش ها و دغدغه های شخصیت های محوری زن در مواجهه با معضله های زندگی روزمره برجسته می شود و زمین? تحقیقی جذابی را برای «مطالعات زندگی روزمره» فراهم می کند. ما در این رساله با رجوع به آراء هانری لفور و ریتا فِلسکی، زندگی روزمر? بازنمایی شده در رمان های این نویسندگان را مطالعه کرده ایم. لفور (متفکر فرانسوی در حوزه نقد زندگی روزمره) تردیدهای جدی ای دربار? امکان دستیابی زنان به دیدگاهی انتقادی نسبت به زندگی روزمره دارد. فلسکی (پژوهشگر مطالعات زندگی روزمره با گرایش های فمنیستی) برای زندگی روزمره سه خصیصه قائل می شود: 1- تکرار به عنوان خصیص? زمانی زندگی روزمره، 2- خانه به عنوان خصیص? مکانی آن و 3- عادت به عنوان شیوه ای که زندگی روزمره را از طریق آن تجربه می کنیم. در نهایت، آثار نویسندگان زن برگزیده را با آثار نویسندگان زن عامه پسند نویس از منظر بازنمایی زندگی روزمره، مقایسه کرده ایم.